Implant zębowy zastępuje korzeń brakującego zęba. Wykonany najczęściej z tytanu (rzadziej z cyrkonu), w kształcie walca lub lekko ściętego stożka W przypadkach wąskiej kości może mieć kształt klina.

Aby prawidłowo zaplanować leczenie – niezbędna jest odpowiednia diagnostyka. Polega ona na ocenie stanu jamy ustnej u pacjenta, a następnie wykonaniu badania stożkowej tomografii komputerowej. Na tej podstawie planowane są miejsca i liczba implantów. Przed założeniem implantów wykonywane jest znieczulenie. Następnie lekarz przygotowuje miejsce pod implant za pomocą specjalnych wierteł. Po wykonaniu implantacji należy odczekać na wgojenie implantu, czyli trwałe połączenie jego powierzchni z tkanką kostną. Trwa to od kilku tygodni do kilku miesięcy i zależy przede wszystkim od indywidualnych warunków, takich jak ilość i gęstość tkanki kostnej. W niektórych przypadkach można wykonać tymczasową natychmiastową odbudowę protetyczną, czyli założyć koronę na implancie bezpośrednio po jego założeniu. Jednak muszą tu być spełnione odpowiednie warunki, wśród których jednym z najważniejszych jest stabilność założonego implantu . Po całkowitym wgojeniu następuje faza odbudowy protetycznej.

Implanty, poza wykonywaniem na nich koron lub mostów, mogą służyć także jako elementy stabilizujące protezy wyjmowane. Stabilizacja odbywa się za pomocą specjalnych zatrzasków. Poprawia to zdecydowanie komfort pacjenta.

Implantologia – nauka o wprowadzaniu implantów do żywego organizmu,  ich interakcjach, budowie, właściwościach i warunkach niezbędnych do „przyjęcia się” wszczepu oraz przyczynach ich ewentualnego odrzucenia.

Implantoprotetyka stomatologiczna – odbudowa uzębienia na implantach, pozwala na osiągnięcie trwałego efektu estetycznego i na poprawę zaburzonej, poprzez utratę zębów, mechaniki narządu żucia. Zabieg ten jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym, kilkuetapowo. Może obejmować całość jamy ustnej, bądź pojedynczy ubytek. Podstawowym materiałem, z którego wykonywane są implanty stomatologiczne jest tytan (ze względu na swoją biokompatybilność – nie jest rozpoznawany przez organizm jako ciało obce.